شهرستان خوانسار در عرض جغرافیایی ۳۳ درجه و ۱۳ دقیقه شمالی و طول جغرافیایی ۵۰ درجه و ۱۹ دقیقه شرقی در ناحیه‌ای نه چندان دور از کویر مرکزی ایران در فاصله حدود ۱۵۰ کیلومتری شمال‌غرب شهر اصفهان واقع شده‌است. خوانسار شهری است خوش آب و هوا با ارتفاع ۲۲۵۰ متر بالاتر از سطح دریا و پوشش گیاهی متنوع. تاریخچه شهر خوانسار به پیش از اسلام می‌رسد. «خوان» به معنای چشمه و «سار» پسوند نشان دهنده کثرت است. در گذشته به علت کثرت چشمه‌های موجود در این منطقه این نامگذاری صورت گرفته‌است. مردم خوانسار دارای گویش مستقل خوانساری هستند که ریشه در زبان فارسی باستان داشته و از قبل از اسلام در این منطقه رایج بوده‌است. طبق سرشماری سال ۱۳۹۵، جمعیت شهرستان خوانسار 33000 نفر می باشد. شهرستان خوانسار یک بخش مرکزی است که شامل سه دهستان به نام‌های خوانسار، گلسار، چشمه سار و کوهسار می‌باشد و ۵۵ روستا در خود دارد.
کلمه خوانسار به چند طریق نگارش و تلفظ می‌شود از جمله خانسار، خانیسار، خونسار، خوسار و خوانسار را می‌توان نام برد. این کلمه از دو بخش خوان و سار تشکیل شده‌است. خوان به معنای چشمه و حوض است و سار پسوند نشان دهنده کثرت است. تاریخچه این شهر به پیش از اسلام می‌رسد. اسنادی دربارهٔ مهاجرت دسته‌ای از قوم یهود در زمان کوروش به خوانسار و سرگذشت آنان وجود دارد که هم اکنون در شهر همدان نگهداری می‌شوند. این اسناد نشان دهندهٔ قدمت تاریخی خوانسار هستند.
خوانسار پس از اسلام، در قلمرو حکومت امویان، عباسیان، طاهریان، صفاریان، دیلمیان، سلجوقیان، و خوارزمشاهیان قرار داشته‌است. در اوایل سده ۷ ه.ق مغولان این ناحیه را گشودند و خرابی‌های بسیار به بار آوردند. پس از آن‌ها تیمورلنگ به مرکز ایران، از جمله خوانسار تاخت و چپاول و کشتار زیادی کرد. خوانسار، در دوران صفوی از مراکز مهم علم، ادب و صنعت بوده‌است. به علت توجه خاص پادشاهان صفوی به این شهر، هنرهای دستی و کارگاهی در این شهر رونق یافت، کارگاه هایی نظیر کارگاه روغن‌کشی، چیت بافی، کوزه‌گری، پشم‌زنی، قالی‌بافی، قاشق تراشی، گیوه‌دوزی شهرت یافت.
بازگشت به صفحه قبل
