در حدود سی سال پیش، به خاطر کمبود پزشک متخصص، اعمال جراحی مثل عمل کاتاراکت (آب مروارید)، عمل لوزه، ختنه، برداشتن لیپوم، میخچه و خال، کشیدن دندان و... توسط پزشک عمومی در مطب انجام می‌شد. بیشتر داروهای ساختنی و غیرساختنی را پزشک عمومی در مطب به مریض می‌فروخت و حتی بعضی پانسمان‌ها و داروهای استعمالی توسط خود پزشک تهیه و مصرف می‌شد. مثلاً افراد سینوزیتی را پزشکان عمومی در مطب بخور می‌دادند یا خونریزی داخل معده را پزشک در مطب بستری و سرم تجویز می‌نمود. به تدریج با وارد شدن دستگاه کوتر، اکنون الکتروکوترایزسیون، زگیل و شاخ پوستی یا ختنه توسط پزشکی عمومی در مطب انجام می‌شود. 
در قدیم آزمایش‌های پاراکلینیکی به پیشرفت امروز نبود و اکثر تشخیص‌ها بر مبنای مطالب خوانده شده از کتاب‌های درسی و تجربه خود پزشک بود که تشخیص‌ها، بیشتر موارد با غلط توأم بود. مثلاً یک اسنوزپیلور در یک بچه که مروزه با سونوگرافی به فوریت تشخیص داده می‌شود و جان بچه نجات پیدا می‌کند، قبلاً اغلب کشنده بود و یا یک آبستنی خارج از رحمی با تخشیص دیر هنگام، منجر به مرگ می‌گردید و حتی خیلی بیماری‌های ساده که تشخیص افتراقی برای آنان مطرح است، به خاطر نبودن پاراکلینیک خوب و پیشرفته عموماً درست تشخیص داده نمی‌شد و بیماری‌های خطرناک و کشنده منجر به مرگ بیمار می‌گردید. 
پیدایش واکسن‌های مختلف برای بیماران، عاملی است که هم از تعداد مبتلایان به آن بیماری کاسته، و هم از مرگ ومیر و هم از عوارض آن جلوگیری نموده است. سرخچه، سرخک، فلج اطفال، دیفتری، کزار، هاری و بیماری‌های کشند‌ه‌ای که امروزه بندرت دیده می‌شود، در نتیجه تزریق واکسیناسیون اکثراً ین بیماری‌ها از بین رفته است. 

منابع:

- راهنمای پزشکی استان اصفهان، به کوشش ملیحه سلیمانیان، مصاحبه دکتر علیرضا نفیسی، دکتر سیدعلی هاشمی فشارکی ،انتشارات دانشگاه علوم پزشکی اصفهان، 1376.
- از مکتب خانه تا دانشگاه، دکترعباس ادیب، انتشارات دانشگاه علوم پزشکی اصفهان،1393
- دفتر مستند سازی تاریخ توسعه دانشگاه علوم پزشکی اصفهان، 1399.